Oryginalna replika auta Alfa-Romeo P3 Nuvolari, zwycięzca GP Włoch 1932

Alfa-Romeo Tipo B był najbardziej udanym jednomiejscowym samochodem wyścigowym Grand Prix swoich czasów. Alfa-Romeo zbudowało i ścigało się nim w latach 1932-1936. Początkowo jako fabryczny samochód wyścigowy dla Alfa-Romeo, później pod marką Scuderia Ferrari, po przejęciu działalności wyścigowej Alfa-Romeos. Samochód, zaprojektowany przez legendarnego inżyniera Vittorio Jano, bazował na równie legendarnych modelach Alfa-Romeo 8C. P3 był drugim jednomiejscowym samochodem Alfa-Romeos po monoposto Tipo-A z 1931 roku.

10. Gran Prix Italy była częścią Mistrzostw Europy w 1932 roku. Wzięło w nim udział piętnastu najlepszych europejskich kierowców, a rywalizacja toczyła się przede wszystkim pomiędzy Nuvolari w nowej lekkiej 2,65-litrowej Alfa-Romeo Tipo B i Fagioli w 16-cylindrowym Maserati. Częste zmiany pozycji sprawiły, że ten wyścig był bardzo ekscytujący do oglądania, podczas gdy wszystkie rekordy zostały pobite. Wśród głównych rywali byli Chiron i Varzi rywalizujący o Bugattis, Nuvolari, Campari, Borzacchini i Caracciola ścigający się o Alfa-Romeo oraz Fagioli rywalizujący o Maserati. Ostatecznie Alfa-Romeo okazała się lepsza i wygrała.

5 czerwca 1932 r. na słynnym 10-kilometrowym Autodromo di Monza (4,5 km szybkiego toru owalnego plus 5,5 km asfaltowej trasy) odbyło się 10. Grand Prix Włoch. Wraz z Grand Prix Francji i Niemiec liczyłby się do Mistrzostw Europy, a wszystkie trzy imprezy miały być rozgrywane w tej samej 5-godzinnej formule. Samochody mogły brać udział bez ograniczeń co do masy i pojemności silnika.

Jednomiejscowe samochody wyścigowe były teraz dozwolone, a Societá Anonima Alfa-Romeo zadebiutowała z 8-cylindrowymi monopostami o pojemności 2650 cm3 (P3s). Tazio Nuvolari i Giuseppe Campari zostali stworzeni do prowadzenia tych zupełnie nowych jednomiejscowych samochodów, podczas gdy Mario Umberto Borzacchini i Rudolf Caracciola zostali przydzieleni do pilotowania starszych 8-cylindrowych Monza o pojemności 2300 cm3. Bugatti wystawiał swoich najbardziej uznanych kierowców, Louisa Chirona i Achille Varzi, w dwóch swoich 5-litrowych modelach, które pokazały swoją niesamowitą prędkość na Avusrennen. Officine A. Maserati był trzecim zespołem fabrycznym, który wziął udział w wyścigu i wjechał Luigi Fagioli w masywnym 16-cylindrowym Maserati o pojemności 5 litrów.

Oprócz trzech zespołów fabrycznych było też sporo niezależnych zgłoszeń, w tym Hans Stuck ze swoim Mercedesem, zdolni kierowcy Bugatti René Dreyfus, Marcel Lehoux, Jean-Pierre Wimille, Emilio Romano i Guglielmo Peri, Clemente Biondetti ze swoim specjalnym M.B. samochód i przedstawiciele Scuderia Ferrari Pietro Ghersi i Eugenio Siena w dwóch Alfa-Romeo 2300 cc Monza i tak dalej.

Wyścig miał się rozpocząć o 9:30 i zakończyć o 14:30. Szacunkowa frekwencja wahała się od ponad 50 000 do 100 000. Piętnaście potwierdzonych zgłoszeń pojawiło się na polu startowym. Gdy flaga w szachownicę została opuszczona o godzinie 9:42, samochody wystartowały z grzmiącym zawodzeniem turbodoładowań i gęstą, niebieskawą chmurą dymu.

Po 3 minutach 34 sekund Nuvolari w Alfa-Romeo Tipo B ukończył pierwsze okrążenie przed Chironem w dużym jasnoniebieskim Bugatti i Campari w drugim smukłym Tipo B P3. Na drugim okrążeniu Nuvolari nadal prowadził, za nim byli Campari i Chiron. Jednak w trzeciej rundzie Chiron ustanowił nowe rekordowe okrążenie w czasie 3m24s przy 176,125 km/h.

Walka o przywództwo była zacięta i wciąż przechodziła z rąk do rąk. Po 10 okrążeniach Fagioli objął prowadzenie swoim Maserati przed Nuvolari, Varzi i Chironi. Fagioli czuł się jak w domu na torze Monza i przez wiele okrążeń utrzymywał prowadzenie. Nawet wielokrotne próby Nuvolariego, by prześcignąć 16-cylindrowe Maserati, nie pomogły. W Autocar W.F. Bradley opisał sytuację: „Wyścig był bardzo emocjonujący. W odstępach krótszych niż dwie minuty przywódcy przemykali, po wewnętrznej lub zewnętrznej z dwóch równoległych torów, z prędkością 140 mil na godzinę, czasem obok siebie, aż zastanawiano się, kto ustąpi na zakrętach, ale nigdy się nie rozdzielają. o więcej niż kilka długości.”

Po 20 rundach Fagioli utrzymał prowadzenie. Jednak na 23 okrążeniu musiał zmienić opony i zatankować, co zajęło mu 3m7s i spowodowało, że spadł na ósme miejsce. W międzyczasie Nuvolari odzyskał prowadzenie, ale było to krótkotrwałe i zakończyło się postojem na nowe opony i tankowaniem, które zajęło 1m36s. Po 26 okrążeniach kolejność była Varzi, Chiron, Nuvolari, Campari i Dreyfus.

Ciężki 5-litrowy Bugattis, którym jeździli Varzi i Chiron, okazał się zwycięzcą na prostych, ale na zakrętach Alfa-Tipo B P3 był w stanie pokonać ich bez trudu. Po 30 okrążeniach Nuvolari ponownie prowadził. On i Campari utrzymali prowadzenie, a Fagioli był na trzecim miejscu po 40 okrążeniach. Na 45 okrążeniu Nuvolari powiększył swoją przewagę nad Campari z zaledwie 16 sekund do 1 minuty 11 sekund.

Po 50 okrążeniu Nuvolari musiał zrobić kolejny pit-stop na nowe opony, paliwo i serwis, a Fagioli ruszył do przodu, aby objąć prowadzenie. Bez wątpienia Maserati był najszybszym samochodem na torze. Ale na 61 okrążeniu Fagioli musiał zatrzymać się po nowe opony. Ten pit stop kosztował go 4m10s i rozsądną szansę na wygranie wyścigu. W.F. Bradley napisał w The Autocar: „Zmienił wszystkie cztery opony, napełnił benzyną, olejem i wodą, przepłukał usta i obficie wylał wodę na głowę, zachwiał się przez kilka sekund, a następnie przekazał samochód Ernesto Maserati, ze stratą 4 min. 15 sek.” Nigdzie nie wiadomo, czy Ernesto Maserati w samochodzie Fagioli nadrobił czas z Nuvolari.

Na 71 okrążeniu Nuvolari był teraz o jedno okrążenie przed Dreyfusem zajmującym drugie miejsce. Fagioli znalazł się na czwartym miejscu i z wielką determinacją wyruszył, aby nadrobić stracony czas. Wytrwały Włoch zdołał poprawić swój czas okrążenia przez siedem okrążeń z rzędu, aby odzyskać drugie miejsce. Jego rekordowe okrążenie było o trzy sekundy szybsze niż najlepszy Nuvolari w Alfa-Tipo B P3. Zdecydowany pościg Fagioliego wniósł do wyścigu nowe życie. Na 77 okrążeniu Fagioli wyprzedził Dreyfusa i zajął drugie miejsce.

Po przejechaniu 83 okrążeń w ciągu pięciu torturujących godzin, Nuvolari przekroczył linię mety w jaskrawych barwach wśród szaleńczych wiwatów widzów. Fagioli zajął drugie miejsce około dwie i pół minuty później. Dzięki temu zwycięstwu Nuvolari umocnił swoją pozycję jako najbardziej utytułowany kierowca sezonu 1932. Po raz trzeci w ciągu dwóch miesięcy 40-letni Włoch przodował w najtrudniejszych wyścigach w Monte Carlo, Targa Florio, a teraz Monza. Dla Alfa-Romeo wspaniale było wygrać pierwszy wyścig z ich zupełnie nowym monoposto – Tipo B P3.

Informacje o Classic Model Cars (CMC)

Ekskluzywne produkty połączone z najwyższą jakością wykończenia dają nam synonim niemieckiej marki Classic Model Cars. To prawdziwy ukłon w stronę ręcznie wykonywanych produktów, które zachwycają swoją niepowtarzalną elegancją oraz luksusem.

CMC to jedna z czołowych marek produkujących miniatury samochodów zabytkowych. Firma tworzy klasyczne oraz kolekcjonerskie modele samochodów przy użyciu autentycznych materiałów i tkanin.

Od 1995 roku CMC posiada własny zakład produkcyjny z wysoko wykwalifikowanymi inżynierami i pracownikami w Chinach. Efektem wielomiesięcznych badań są różnorodne modele klasycznych samochodów, które składane są ręcznie z ponad 1800 pojedynczych części. Manufaktura wykorzystuje wysokiej jakości materiały, aby w pełni zachować „wierność oryginałowi” danego modelu samochodu.

Manufaktura skupia się na wszystkich głównych i popularnych skalach kolekcjonerskich: 1:12, 1:18, 1:24, 1:43. Pierwszy wyprodukowany przez firmę model był w skali 1:24 - to kultowy Mercedes-Benz SSK z 1930 roku. Został zbudowany w 1995 roku i zdobył wiele prestiżowych nagród.

Każdy pojedynczy element jest starannie montowany ręcznie. Instrumenty na desce rozdzielczej są montowane osobno. Siedzenia pokryte są tkaniną lub skórą. Wykładzina podłogowa jest układana we wnętrzu i w bagażniku. W replikach odwzorowane są najmniejsze detale zgodne z oryginalnymi planami danego pojazdu.